We are winning! We are winning!

riepen we stomverbaasd uit toen we na een ietwat dramatisch start plots op kop lagen in de Longboat race. En toen we zowaar op kop bleven totdat we ver voor de andere teams uit op het eindstrand aankwam en triomfantelijk op de finish-gong sloegen. Goed, er was nog even een spannend moment, toen we halverwege de race bijna naar het verkeerde strand roeiden en we een tijdje nek en nek gingen met een ander team, maar dit was natuurlijk gewoon om ze het gevoel te geven dat ze nog meededen. Wat je moet weten in een longboat race is: hoe harder je roept, hoe sneller je gaat! En roepen deden we, al niet in koor en al helemaal niet in de maat. Het voorste deel van de boot begon met één, terwijl het achterste deel van de boot al bij zeven was. Kreten van "one, one, one" gingen spontaan over in "Juan, Juan, Juan". Toen we "row, row, row" probeerden werd het zomaar verandert naar "Rob, Rob, Rob".
Onze zelf-in-elkaar-geknutselde piratenhoeden hebben ongetwijfeld ook geholpen met onze overwinning door onze vijanden angst in te boezemen. Wie durft er nou op tegen een team met onder andere 'I'm so baaad', Captain Obvious en de 'voice of reason' allemaal onder leiding van Cap'n Zach?

Voor die avond had Kali, onze enige Aussie in de groep, een heerlijke Aussie BBQ geregeld (throw another shrimp on the Barbie) met worstjes, pastasalade en een goddelijke pavlova as toetje. Emily en ik hebben helemaal zelf de barbeque aangestoken (it's a two women job) met een halve fles 'Lighter fluid' en heel veel geduld. Maar hoe langer je erop moet wachten, hoe lekkerder het eten smaakt dus uiteindelijk was het eten echt heeeel lekker. Naast de pavlova waren er ook scones als toetje, die geweigerd hadden normaal te rijzen, maar alsnog heel lekker waren. Emily heeft, zoals het een Engelse betaamt, iedereen in stilte veroordeeld die in de verkeerde volgorde de jam en room op de scones deed. Gui is mogelijk voor altijd geëxcommuniceerd door de room in het midden van de scone te doen en toen de jam boven op de bovenste helft van de scone te smeren.

De afgelopen week is de werklast plots flink omhoog gegaan, mogelijkerwijs door de naderende midterms, die ik niet heb, en waar de docenten dan maar voor compenseren door plots heel veel opdrachten en papers op te geven. Aangezien we volgend weekend naar Vancouver Island gaan, moet ik ook al huiswerk voor die week doen zodat ik in Victoria gewoon lekker kan genieten. Deze week dus even doorzetten en dan daarna een weekendje ontspannen.

Ik vind al mijn vakken nog steeds leuk, maar ik moet wel even wat irritaties kwijt over antropologen. Ten eerste hebben ze constant kritiek op alle andere takken van de Geesteswetenschappen, maar toch voornamelijk op taalwetenschappers, terwijl ze voortdurend linguïstische termen fout of incompleet gebruiken. Verder lijkt de docent bijna een oorlog te zijn begonnen tegen geletterdheid, de bron van al het kwaad van deze wereld, maar heeft hij toch 4 boeken opgegeven om te lezen voor het vak. Verder krijg ik gewoon de indruk dat ze een beetje vreemd zijn. Maar misschien komt het voornamelijk door één jongen in de klas die voortdurend "diepzinnige" opmerkingen maakt en als ware hippie vreemde dingen uit jampotten drinkt en bessen/noten mixen eet. Hij is tot zijn orendiep vast in een "noble savage"-complex, zo erg dat hij één keer vrijwel letterlijk "colors of the wind" uit Pocahontas quotte. Als derde jaar antropologie student zou je toch beter moeten weten. Als afsluiting van dit stukje zal ik een paar wijsheden die hij met onze klas heeft gedeeld ook met jullie delen: "being dead is a philosophy", "interrelated connectivity of... of everything!", "it's capturing the abundance of our imagination", "this is theatre, right now!"en als afsluiting één van de mooiste: "I can feel your thoughts!!"

Laatste thema van vandaag: Hockey!!
Afgelopen vrijdag naar een Vancouver Canucks wedstrijd tegen de Calgary Flames gegaan, met veel meer succes dan het football team had. Go Canucks Go! (Nee ze zijn niet heel origineel met slogans bedenken). Als je wilt weten hoe het was; beeld je een ijshockey wedstrijd uit een Amerikaanse film in. De mascotte, de orgelmuziek, de fans met shirts van hun hometeam aan en van te voren allemaal staan om plechtig naar "Oh Canada" te luisteren en mee te zingen. Ja, zo was het dus precies. Nee, niet sarcastisch bedoelt, zo was het dus echt! Moet je je eens indenken hoe Nederlanders zouden reageren als we voor iedere landelijke wedstrijd het volkslied zouden gaan zingen en een orka mascotte met een trommel in zouden zetten om het publiek mee te laten juichen. De KNVB zou meteen het land uitgetrapt worden.
Ik heb de hele ervaring nog Canadeser gemaakt door tijdens de wedstrijd poutine te eten. Poutine is één van de weinige landelijke gerechten die Canada heeft. Het is patat met jus en kaas. Het is ongeveer even lekker als het klinkt.
Voor zij die het willen weten (ik heb het tegen jou, Thijs), nee er is niet gevochten. Één keer bijna, maar helaas waren de scheidsrechters er op tijd bij en moesten de spelers voor straf in de time-out. Verder gaat het er wel redelijk hard aan toe en vrijwel alles lijkt gedoogd. Als je wel wat fout doet moet je dus voor twee minuten op de bank gaan zitten om na te denken over je acties en dan mag je het veld weer in. Ze laten het allemaal erg macho klinken, een penalty heet namelijk geen penalty, maar een POWERRRPLAYYY, maar vervolgens wisselen ze ongeveer elke 2 minuten van spelers en wordt er tussen de periodes van 20 minuten, pauzes gehouden van 18 minuten. Watjes.
Ondanks de vele pauzes (ook in de periodes dat ze spelen zelf, om het ijs te repareren), is het toch erg leuk om te kijken. Er is constant actie en het spel gaat heel snel. Veel beter dan American Football.

En dat was het wel weer voor deze week. Laters!