Dag 9 en 10: Whistler

Één van de langste dagen in de bus was de dag van Wells Grey naar Whistler. We waren in de ochtend nog even in Kamloops gestopt om eten te kopen en even de benen te strekken, maar verder reden we in één keer door naar Lillooet om daar een bezoekje te brengen aan de meest noordelijke wijngaard van de wereld. De weg erheen was heel kronkelig en zeker niet goed voor mensen die wagenziek worden, maar nog het meest opvallend was het verschil in landschap. Plots leek het of we door de prairies reden van één of andere westernfilm. Volgens Ryan zijn veel westernfilms inderdaad in dit gebied opgenomen. Het betekende ook dat we afscheid moesten nemen van de Rockies zoals wij die de eerste week hadden leren kennen. Nog steeds was het landschap woest en mooi, maar wel heel anders dat wat we daarvoor hadden gezien.
De wijngaard in Lillooet, Fort Berens genoemd, is heel recent (2009) opgestart door een Nederlands stel, en heeft vele prijzen gewonnen voor zijn wijnen. Lillooet lijkt een soort eigen microklimaat te hebben dat losstaat van de rest van Canada. Toen wij er waren was het er rond de 26 graden en ze hadden die week temperaturen van 32 graden gehaald. Goed voor de druiven, iets minder voor ons. Een heel enthousiaste en trotse man gaf ons een korte rondleiding door het bedrijf en achteraf mochten we natuurlijk ook de wijn proeven. Na een snelle lunch was het terug in de bus en op naar Whistler. Gek genoeg verandert het gebed rond Whistler weer, begint het weer meer te lijken op de 'normale' Rockies, maar toch zijn de bergen minder formidabel als voorheen. De laatste tussenstoppen waren bij een prachtig helderblauw meer, gevoed door een gletsjer, en een meer met een enorme bomenopstopping waar je leuk overheen kan lopen.
Laat in de middag kwamen we dan toch bij Whistler aan en hebben vanuit ons kamp nog even sterren gekeken voordat we naar bed gingen. Ik heb geleerd dat wat wij de grote beer noemen, voor de Canadezen de Big Dipper is en als je de laatste ster daarvan volgt je zo de Poolster kan vinden.
De ochtend daarna gingen we eerst onze laatste grote wandeling doen: the Chief. Stel je traptreden voor die net te hoog zijn om lekker te lopen en dat dan steil een berg op: dat is de Chief. Om eerlijk te zijn ging het lopen na een moeizame start best lekker, hoe meer je dat soort wandelingen doet hoe meer je weet wat een goed tempo is. Helaas stonden er voor de middag voor sommige mensen dingen gepland, dus zijn we ergens vlak voor de First Peak gestopt om te lunchen en vanaf daar weer naar beneden gelopen.
Die middag hadden we namelijk vrije tijd in Whistler, en Whistler is het walhalla van alle outdoor-activiteiten. De winterspelen van 2010 Vancouver werden grotendeels hier gehouden en zomers komen er hordes mountainbikers naartoe om gebruik te maken van de lege ski-pistes. Sommige mensen gingen ziplinen, een paar giingen bungeejumpen en één ging er peddleboarden. Zelf was ik hard toe aan wat rust en tijd om te lezen/reisdagboek bij te werken en ben met de overgebleven moeie mensen naar Lost Lake gegaan, een meer met een populair strandje. Hier heb ik, in plaats van van bruggen te springen, lekker gezwommen en toen in het gras gelegen. Die avond hoefden we zowaar niet te koken en zijn we bij een Ierse pub gaan eten. De Guiness and steak pie was heerlijk, de cider verfrissend en er was live-muziek. Al in al een top avond.