Dag 7 en 8: Wells Grey

Vanuit uit Jasper was het nog een flinke rit om in Wells Grey te komen, maar we hadden gelukkig meer dan genoeg tussenstops om de benen te kunnen strekken en te genieten van een Maple syrup ijsje. De eerste stop was bij Mount Robson, de hoogste piek van de Rockies, en een korte (naar Canadese standaarden) wandeling naar wat watervallen in de buurt. Die wandeling werd vergezeld met vele raadsels, waaronder: "wat gaat altijd omhoog, maar komt nooit omlaag", "wat wordt natter hoe meer het droogt" en natuurlijk "er is een man die op de zevende verdieping woont en als hij thuiskomt met de lift naar de derde verdieping gaat en de rest van de weg de trap neemt. Tenzij het regent want dan gaat hij direct met de lift naar de zevende verdieping. Waarom doet hij dit?".
Onze lunchstop was bij een plaatsje genaamd Bluewater, met als enige attractie een fijn meer om in te zwemmen (met een glijbaan!). Het was licht bewolkt die dag, dus in eerste instantie dacht ik dat het te koud zou zijn om te zwemmen, maar het water bleek een heerlijke temperatuur te hebben. We hebben dus een paar uur lekker gezwommen, van de glijbaan gegleden en Ryan heeft een dappere poging gedaan ons te leren om een American football te gooien.
Uiteindelijk kwamen we bij Wells Grey provincial park aan en de ranch waar we zouden overnachten (paarden, hoera!). Het bleek dat ze nog wat hutten achterop het terrein hadden staan die niet in gebruik waren en waar we ook wel in mochten uitslapen. Dit was een hele fijne afwisseling van kamperen, want muren en een dak zijn toch hele mooie dingen om te hebben. Vooral omdat het die avond regende en wij dus fijn droog zaten. Het was trouwens absoluut geen luxe hoor, we lagen met alle meiden (negen) in één hut en er was geen licht. De hutten lagen ook nog eens op een afgelegen stukje in het bos, het perfecte horrorscenario. Als je "Cabin in the woods" ooit hebt gezien, begrijp je het idee.
De ochtend erna gingen we met de hele groep kanoën op het Clairwater meer, die zijn naam eer aan doet. Vlak onder je kano kan je boomstammen zien wegglijden die ooit in het water zijn gevallen en daar gezonken zijn. Onze gids, Jessica, had uitgelegd dat de kano's heel stabiel waren en er eigenlijk geen kans was om om te slaan, tenzij je wel heel domme dingen deed.... Ja, we waren dus bijna allemaal veilig terug bij de steiger aangekomen, toen Ryan en Laura en Andi en Carola een wedstrijdje deden naar de kant. Ryan slaagde er op één of andere manier in om de kano van Andi en Carola te doen opslaan. Het viel allemaal uiteindelijk wel mee, het water kwam maar tot de middel en de camera kon gered worden, maar ze waren wel zeiknat. En niks droogt als je aan het kamperen bent, veel reist en de zon net die paar dagen net niet hard wou schijnen. Ik heb zelf ook ongeveer een week rondgelopen met permanent vochtige handdoeken.
De middag hadden we vrije tijd en ik had in Carola en Helen mede-paardenliefhebbers gevonden en zijn we met z'n drieën gaan paardrijden. We hadden expres om een groep gevraagd voor ervaren ruiters, en uiteindelijk gingen we alleen met ons clubje en natuurlijk de gids. Western zadels zijn even wennen, maar nog meer wennen is de training van de paarden. Je rijdt ze met losse teugel, wat heel anders is van het Engelse rijden waar je eigenlijk altijd contact met de mond van je paard hebt. Ik reed op Amigo, een Tennessee Walking Horse, en de leider van de kudde daar. Het was een hele mooie rit door de bergen en de gids wist veel van het gebied. We hebben ook de klauwsporen gezien van waar zwarte beren hun territorium afbakenen en de bomen inklimmen. Helaas geen beren gezien, al had de gids ze die ochtend nog vlak bij de kraal van de paarden gezien.
Die avond zijn we met zowel spierpijn in de armen als in de benen naar bed gegaan.